Pożeracz snów - Bettina Belitz

Podobno sny odgrywają w życiu człowieka niemałą rolę. Jedni twierdzą, że są one odzwierciedleniem przeszłości, drudzy – że w nich ukazują się człowiekowi jego pragnienia, a inni wierzą nawet, że mogą pokazywać przyszłość. Ciężko stwierdzić, którzy mają rację. Najwięcej też śnią podobno ci, którzy mają bardziej rozwiniętą wyobraźnię. Chociaż sny czasem są piękne, nierzadko przynoszą nam też strach i cierpienie, ale nie wydaje mi się, żeby ktoś dobrowolnie chciał się ich pozbyć. A co, jeśli ktoś zacząłby nam je po prostu kraść? Zarówno te złe, jak i te dobre? I czy to w ogóle jest możliwe? W świecie stworzonym przez Bettinę Belitz w „Pożeraczu snów” jak najbardziej. A skutki… no cóż…

Siedemnastoletnia Ellie wraz z rodzicami przeprowadza się do niewielkiej wsi gdzieś w lasach Westerwaldu, tak innej od Kolonii, w której dotychczas mieszkała. Musi tu zacząć całkiem nowe życie. Bez swoich najlepszych przyjaciółek Ellie czuje się zagubiona w nowym środowisku, ale próbuje sobie jakoś radzić. Pewnego dnia wybiera się na spacer do pobliskiego lasu, w którym zastaje ją burza. Z opresji ratuje ją tajemniczy mężczyzna na czarnym koniu, a kiedy w jakiś sposób zafascynowana nim Ellie wpada na niego w hali sportowej, wie, że nieznajomy nie jest takim sobie zwyczajnym chłopakim… Od tego czasu dziewczynę zaczynają nawiedzać dziwne sny, a choć Colin czasami wydaje się jej przerażający, nie potrafi odmówić sobie kolejnych spotkań z nim. Lecz kiedy prawda wychodzi na jaw, okazuje się, że o niektórych sprawach Ellie wolałaby jednak nie wiedzieć…

Trudno, naprawdę trudno jest obecnie znaleźć książkę dla młodzieży, jakiś paranormalny romans, który byłby inny od innych. „Pożeracz snów” również oryginalnością nie grzeszy, fabuła pędzi do przodu, zaliczając po kolei wszystkie punkty znajdujące się w instrukcji tworzenia książek „zmierzchopodobnych”, a sam pomysł na powieść wydaje się bronić resztkami sił przed utratą swojej odrębności. Nastolatka przeprowadza się do nowego miasta, czuje się zagubiona i samotna – jest. Pewnego dnia poznaje przystojnego chłopaka, będącego ponadto istotą niejako nie z tego świata, który teoretycznie może stanowić dla niej zagrożenie – jest. Wszyscy ludzie dookoła uważają wcześniej wspomnianego za co najmniej dziwnego, a rodzice najchętniej wysłaliby go jak najdalej od swojej córki – jest. Ale mimo to, książka nie jest najgorsza, a nawet dość dobra. Jak już wcześniej wspomniałam, nieco inny pomysł przemawia na plus w ogólnym rozrachunku powieści, a gdyby nie schemat rozwoju kolejnych wydarzeń po prostu skopiowany z prozy pani Meyer, „Pożeracz snów” byłby lekturą o niebo lepszą.

Autorka ma lekkie pióro, pisze ciekawie i zajmująco, chociaż trzeba przyznać, że cała właściwa akcja powieści z pewnością zmieściłaby się na mniejszej ilości stron. Ale ubranie tego wszystkiego w takie piękne słowa musiało trochę zająć, a to może i dobrze. Wszystkie drugoplanowe wydarzenia mają jednak jakiś związek z główną fabułą powieści, przez co wydają się jakby nieco mniej potrzebne, a gdyby książka była cieńsza, mimo wszystko nie dostarczyłaby tak dużo rozrywki. Ciężko jest też stwierdzić czy fakt, iż autorka tak długo doprowadzała czytelnika do niejako punktu kulminacyjnego całej opowieści, jest pozytywną czy negatywną cechą „Pożeracza snów”. Główna akcja sama w sobie nie zaskakuje jakoś szczególnie, a to wszystko przez tę schematyczność. Na szczęście trochę „dodatków” ratuje nieco reputację powieści i podciąga jej ostateczną ocenę, która mimo wszystko błądzi gdzieś między stwierdzeniem „dobra” i „bardzo dobra”. Bohaterowie są dobrze przedstawieni, a choć tym drugoplanowym autorka poświęca mniej uwagi, nie pomija ich całkowicie i czegoś tam dowiadujemy się o nich z wtrącanych co jakiś czas uwag. Ellie, choć momentami bywa irytująca, jest do polubienia, a Colin… no cóż… Ci, którzy lubią takich mrocznych, nieco aroganckich i tajemniczych facetów, powinni być zadowoleni. ; )

„Pożeracz snów” z pewnością nie jest lekturą idealną, do zachwycającej sporo jej brakuje, ale nie jest też najgorsza. Pomysł był ciekawy, lecz gdyby autorka nie sięgnęła do wcześniej wspomnianej instrukcji, zostałby on wykorzystany całkowicie i książkę czytałoby się zupełnie inaczej. Oczywiście, jeśli ktoś nie jest choć małym fanem tego gatunku, raczej nie powinien po nią sięgać, bo lektura przyniesie mu prawdopodobnie tylko płacz i zgrzytanie zębów. Co nie znaczy, że nie można spróbować… Mnie osobiście powieść się spodobała, jednak nie zasłużyła na dopisanie do listy tych ulubionych. „Pożeracza…” odkładałam raczej z konieczności niż z nudów, a i tak zapewnił mi zajęcie na kilka wieczorów. Po prostu czytało się go całkiem przyjemnie, a gdyby ukazała się jakaś kontynuacja, sięgnęłabym po nią bez większego wahania. Myślę, że jeśli ktoś lubi tego typu opowieści, po książkę Bettiny Belitz powinien spróbować sięgnąć. Zmory zamiast wampirów są raczej czymś nowym, więc będzie to jakąś odskocznią przynajmniej pod tym względem.

[Znak Emotikon 2011, 512 str.]