Wiedźmin #1: Krew elfów - Andrzej Sapkowski

„Krew elfów” poprzedzona przez dwa zbiory opowiadań, jest pierwszą z powieści opowiadających o losach Geralta, kontynuuje jednak wątki rozpoczęte w historiach zawartych w „Ostatnim życzeniu” i „Mieczu przeznaczenia”, które stanowią dla czytelnika po prostu wprowadzenie do stworzonego przez Sapkowskiego świata i zapoznanie się z co ważniejszymi postaciami. Bardzo pozytywnie zaskoczona stworzonymi przez Sapkowskiego opowiadaniami z wiedźminem w roli głównej, musiałam sięgnąć po kolejne części sagi. Pełna jak najlepszych myśli, właściwie bez większego wahania, otworzyłam więc „Krew elfów” i zaczęłam czytać…

Geralt wraz z odnalezioną niedawno Ciri przybywa do Kaer Morhen, gdzie pod okiem innych wiedźminów dziewczynka uczy się ich fachu. Początkowo zdziwieni obecnością dziecka w twierdzy znajomi Geralta, szybko akceptują Ciri właściwie jako jedną z nich. Kiedy zaś objawiają się jej niezwyczajne zdolności magiczne i umiejętność wieszczenia, do wiedźmińskiej twierdzy przybywa zaprzyjaźniona czarodziejka, by pomóc małej w rozwijaniu swoich umiejętności. A choć dziewczyna jest w Kaer Morhen bezpieczna, jej sytuacja nie maluje się różowo. Komuś bardzo zależy na odszukaniu Ciri i jej opiekuna i to tak bardzo, że poddaje Jaskra torturom w celu wyduszenia z barda miejsca pobytu dziecka. Okazuje się jednak, że nie tylko Rience’owi zależy na Lwiątku z Cintry. Zainteresowani są nią również władcy co poniektórych królestw i czarodzieje. Tylko dlaczego?

Tak streszczając wszystko właściwie w jednym zdaniu: „Krew elfów” to dobra powieść, ale mimo wszystko, na tle zbiorów opowiadań wypada dość bladziutko. Właściwie nie wiedzieć czemu. Może dlatego, że fabuła posuwa się do przodu jakby nie tak dynamicznie? Jest tu nieco mniej tak chwalonych przez wielu dialogów? Owszem, książkę czyta się przyjemnie, nie brak tu ciekawych wydarzeń, zwrotów akcji i niespodziewanych epizodów, ale to mimo wszytko nie to. Jest za to dużo opisów. Ale nie takich nudzących, ciągnących się w nieskończoność i opisujących nie wiadomo co, a opisów bardzo plastycznych, dość szczegółowo przedstawiających cały przedstawiony świat, żyjące w nim monstra i spieszących się nie wiadomo dokąd ludzi. No, a przede wszystkim walki, czyli to, co chwaliłam już w zbiorach opowiadań. Sapkowski ma lekkie pióro i pisze w taki sposób, że nawet jeśli nie bardzo jest się ciekawym, co będzie dalej, nie przerywa się czytania, tylko po to, aby trochę jeszcze podelektować się tymi wszystkimi opisami, rozmowami, nieużywanymi już dziwnie brzmiącymi słówkami i rzuconym co jakimś czas przekleństwem.

Świat, w którym przyszło żyć Geraltowi jest niezwykle barwny, różnorodny i duży. Co rusz czytelnik natyka się na wzmianki o kolejnym królestwie, kolejnym narodzie zamieszkującym to uniwersum, i za to wielkie brawa dla Sapkowskiego. Tak rozbudowany świat jest teraz właściwe czymś niezbyt często spotykanym, a choć momentami można się trochę poplątać, gdzie kto mieszka i która kraina znajduje się na wschód czy południe, nie sprawia to wrażenia jakiegoś dyskomfortu.

Jeśli chodzi o postacie, ponownie spotykamy się z niektórymi bohaterami występującymi już w opowiadaniach, ale także poznajemy kilku nowych. Ludzi, elfy, krasnoludy, driady i tego typu osobniki przewijają się przez karty książki nie raz, nie dwa, a każdy, kto odgrywa w powieści nieco ważniejszą rolę, został dokładnie scharakteryzowany, opatrzony indywidualnymi cechami, dzięki którym staje się rozpoznawalny nawet po długiej nieobecności. Sapkowski raczej nie bardzo odbiega od wyobrażeń mitycznych postaci, jakie znamy; driady żyją w lasach i są mistrzyniami strzelania z łuku, krasnoludy klną ile wlezie, a elfy są piękne i mądre. Bohaterowie nie są też czarno-biali. Intencje niektórych można określić już na samym początku, od razu albo się ich lubi, albo nie, ale są i tacy, których początkowo trudno jest rozgryźć.

„Krew elfów”, choć słabsza niż „Ostatnie życzenie” czy „Miecz przeznaczenia” jest lekturą dobrą, dla tych, którzy czytali opowiadania, wręcz pozycją obowiązkową.  Oczywiście, jeśli ktoś boi się, że różnica między tymi krótkimi opowieściami a dłuższą historią jest jednak zbyt duża i „Krew elfów” nie spodoba się mu, nie musi po nią sięgać, ale ja jednak polecałabym to zrobić. Bo książka, choć nie tak dobra, jak opowiadania, zapewnia rozrywkę na dość wysokim poziomie i daje zajęcie na dwa lub trzy deszczowe popołudnia.

[Supernowa 2011, 319 str.]