Wiedźmin: Miecz przeznaczenia - Andrzej Sapkowski

Andrzeja Sapkowskiego nie raz, nie dwa, określano mianem polskiego AS’a fantastyki, mistrza nad mistrzami, klasyka, którego wszyscy znają i kochają. Trzeba było więc na własne oczy ujrzeć i zapoznać się z dziełami Mistrza, dlatego wypożyczyłam z biblioteki „Ostatnie życzenie”, zaczęłam czytać i po prostu wsiąkłam, a zbiorek trafił na listę ulubionych książek. Zakochana w „Wiedźminie” właściwie już od pierwszych stron, musiałam niezwłocznie sięgnąć i po „Miecz przeznaczenia”, będący drugim ze zbiorów opowiadań, opisujących najważniejsze momenty z życia Geralta. Jak to w zbiorach opowiadań bywa, niektóre historie są lepsze, inne nieco słabsze, ale o żadnej nie można powiedzieć, że jest zła.

Tym razem poznajemy szczegóły wyprawy na mitycznego złotego smoka, czytamy o walce pomiędzy Geraltem a pewnym czarodziejem o względy Yennefer, dowiadujemy się o przygodzie z dopplerem, zmiennokształtnym stworem, który okazuje się być również świetnym inwestorem, a także o syrenie, która dla ukochanego człowieka zdecydowała się zamienić ogon na parę nóg. Najważniejsze jest jednak spotkanie z Ciri – Dzieckiem Niespodzianką, które zostało przyrzeczone Geraltowi, a o którym dowiadujemy się już z poprzedniego zbioru opowiadań (opowiadanie „Kwestia ceny”), i które okazuje się rzeczywiście być przeznaczeniem wiedźmina, a nawet czymś więcej. To właśnie ta dziewczynka, oprócz Geralta, będzie jedną z głównych bohaterek kolejnych powieści z cyklu, czy raczej osobą, wokół której kręcić będzie się niemalże cała akcja. Ale o tym następnym razem.

Opowiadania po raz kolejny zachwycają i trudno jest stwierdzić, który ze zbiorów jest ciekawszy. Cały czas coś się dzieje, a choć akcja toczy się raz nieco szybciej, raz wolniej, czytanie „Miecza przeznaczenia” jest niemałą przyjemnością. Nie brak tu też ciekawych zwrotów akcji, zaskakujących rozwiązań i momentów, kiedy wszystko w czytelniku krzyczy „to już koniec!”, po czym okazuje się, że jednak nie. Pilny mól książkowy nie przegapi również licznych nawiązań do bajek i baśni, które Sapkowski opowiada nam na nowo, jednak kreując nowe ich wersje, w dodatku wersje, których raczej nie wypadałoby opowiadać najmłodszym przed snem.

Bohaterowie są niezwykle barwni i charakterystyczni, nierzadko diametralnie różniący się od siebie, przedstawieni jednak dokładnie, bez pominięcia szczegółów, takich jak charakterystyczne zachowania czy nawet gesty. Nie brak tu tak ważnej dla fantasy menażerii w postaci smoków, elfów, krasnoludów, gnomów czy czarodziejów, których wizerunki bardzo często pokrywają się z wyobrażeniami współczesnych ludzi, ale też zaskakują i raczą czytelnika nieznanymi czy znanymi nieco mniej cechami. Dzięki językowi, jakim posługuje się autor wszystko wydaje się być jak najbardziej realne, a istniejące po prostu gdzieś na jakimś nieodkrytym dotąd lądzie. Nie brak tu i wulgaryzmów, ale jest ich stosunkowo niewiele, nie są wtrącane co drugą czy trzecią wypowiedź bohatera, przez co czytelnik nie odczuwa tego swoistego dyskomfortu, który czasem pojawia się podczas czytania książek zawierających bardziej lub mniej plugawe słownictwo. Sapkowski ma też taki jakby swój charakterystyczny styl pisania, który trudno pomylić jest z prozą innego pisarza, a który zachwyca niejednego.

„Miecz przeznaczenia” to lektura tak samo dobra, jak „Ostatnie życzenie”, a choć opowiadania z obydwu tomów powiązane są przeważnie jedynie postaciami głównych bohaterów, lepiej byłoby czytać je tak, jak autor nakazuje. Choć sięgnięcie po „Miecz przeznaczenia” bez znajomości poprzedniego zbioru nie powinno przeszkadzać w lekturze, to jednak nieliczne nawiązania do wydarzeń z poprzednich opowiadań mogą być niezrozumiałe.
Zachęcam więc wszystkich do sięgnięcia po oba zbiory. Będące lekturą na wysokim poziomie opowieści powinny spodobać się szczególnie fanom fantastyki zarówno tym starszym, jak i nieco młodszym.

[Supernowa 2010, 344 str.]