Bogowie i potwory #1: Z ciemnością jej do twarzy - Kelly Keaton

Czarownice, wampiry, bogowie… W książkach fantasy, głównie tych młodzieżowych, jest ich co najmniej dużo. Teraz, kiedy już wszystkie możliwe postacie i historie zostały przedstawione i opowiedziane, bardzo ciężko natknąć się na coś, co chociaż troszkę odbiegałoby od schematów. Kelly Keaton nie jest tu wyjątkiem. Nadnaturalne postacie, dziewczyna spotykająca pięknego i tajemniczego chłopaka… To wszystko już było. Niemniej jednak trzeba przyznać, że „Z ciemnością jej do twarzy” jest lekturą przyjemną,  w jakiś sposób inną od innych, do tego przyciągającą czytelnika patrzącymi na niego z okładki turkusowymi oczami…

Ari zawsze wiedziała, że jest inna. I to nie tylko z powody charakterystycznych włosów czy intensywnej barwy oczu. Tu chodzi o coś więcej. Wychowująca się od czwartego roku życia w rodzinach zastępczych, dziewczyna postanawia odnaleźć swoją biologiczną matkę. Kiedy jej poszukiwania doprowadzają ją do „domu wariatów”, a lekarz przekazuje Ari pudełko z rzeczami należącymi do jej matki, w ręce dziewczyny wpada list, swoją treścią przekazujący jedno: uciekaj! Ari podążając za tropem, trafia do Nowego 2, gdzie ma nadzieję znaleźć informacje na temat jej biologicznego ojca. Niestety próba dowiedzenia się czegoś więcej spełza na niczym, a dziewczyna pakuje się w niezłe tarapaty. Kim tak właściwie jest, skoro boi się jej nawet bogini?

„Z ciemnością jej do twarzy” to taka typowa książka dla nastoletnich czytelników. Z prostą, choć dosyć ciekawą fabułą, interesującymi postaciami i, co „najważniejsze”, wątkiem romantycznym. Duża część Nowego Orleanu 13 lat wcześniej została zniszczona przez klęskę żywiołową, a jego mieszkańcy przenieśli się w bardziej nadające się do zamieszkania części miasta. Ta zniszczona została wykupiona od amerykańskiego rządu przez Novem – przedstawicieli dziewięciu rodzin, których członkowie posiadają nadprzyrodzone zdolności. Od tej pory Nowy 2 przechodzi gruntowny „remont”, a wśród mieszkańców Obręczy żyje przekonanie o paranormalnych zjawiskach mających miejsce u ich sąsiadów. Sam pomysł jest moim zdaniem bardzo ciekawy, a choć przedstawiony prosto i bez zbytnich upiększeń, w jakiś sposób zachwyca i stanowi coś nieco innego pośród nawału innych paranormali. Autorka pisze lekko, prostym językiem, a akcja wciąga w karty książki i wypuszcza z nich dopiero po zakończeniu lektury, trzymając w niepewności i napięciu.

Bohaterowie, choć jest ich stosunkowo niewielu, są barwni i przeważnie sympatyczni, a każdy z nich posiada odmienną osobowość i styl bycia. Dużym plusem jest to, że nie są schematyczni. Owszem, główna bohaterka jest w jakiś sposób piękna, ale Violet, lubująca się w maskach właścicielka małego białego aligatora, mały Dub okradający groby i potrafiący zapalić świeczkę pstryknięciem czy chociażby Sebastian odczuwający cudze uczucia, z pewnością są postaciami, do których łatwo się przywiązać. Jak można się od razu domyślić, między Ari a Sebastianem już na początku rodzi się uczucie, przez co wątek romantyczny zaczyna rozwijać się dość szybko. Nie przeszkadza to jednak jakoś bardzo w czytaniu, jest to raczej jakby dodatek do całej fabuły i majaczy tylko gdzieś w tle. Żadnego oddawania życia za ukochaną, kłótni o to, komu bardziej zależy itd., jak to niektórych książkach bywa.

„Z ciemnością jej do twarzy” jest krótką i przyjemną lekturą, którą kończy się właściwe już po kilku godzinach. Jeśli więc ktoś lubi lekkie, niewymagające dużego nakładu pracy umysłowej czytadła i nie ma co ze sobą zrobić w jakiś nudny wieczór czy popołudnie, a także nie odrzucają go paranormalne postacie pojawiające się w niewiadomo już której książce, to z pewnością jest pozycja dla niego. Mnie tam osobiście bardzo się podobało i jestem pewna, że sięgnę po kolejną część, kiedy ta ukaże się już w Polsce.

[Znak 2011, 257 str.]