Drużyna #1: Wyrzutki - John Flanagan

Wspominałam Wam już kiedyś, że uwielbiam Johna Flanagana? Nie? No więc: uwielbiam Johna Flanagana! Może nie dosłownie jego samego, ale „Zwiadowców”, którzy wyszli właśnie spod jego pióra. Jaka ja byłam zrozpaczona, kiedy okazało się, że 11. tom, który jakiś czas temu ukazał się w Polsce, będzie ostatnią częścią mojej ukochanej serii (na szczęście to nieprawda, autor niedawno oficjalnie potwierdził powstanie 12. Części ;D), ale jednocześnie szczęśliwa, bo okazało się, że tak jak ja, i John Flanagan nie samymi „Zwiadowcami” żyje i będę miała okazję zapoznać się z kolejną jego serią. Wszystko mi jedno czy kolejne książki są sposobem na zarobienie większych pieniędzy, czy po prostu autor pisze, bo lubi, byleby tworzył dużo i dobrze. Ja to mogę czytać na okrągło…

Hal Mikkelson niedługo skończy szesnaście lat, co oznacza, że stanie się mężczyzną i będzie mógł podjąć służbę na jednym ze skandyjskich wilczych okrętów. Najpierw jednak czekają go, i dwudziestu siedmiu innych chłopców w jego wieku, tygodnie ciężkich treningów, lekcji i zadań do wypełnienia, w czasie których nauczą się sposobów walki mieczem lub toporem, nabędą trochę wiedzy o taktyce i poznają tajniki nawigacji. Chłopcy podzieleni zostają na trzy drużyny, a ta, do której należy Hal jest po prostu zbiorem tych, którzy nie zostali wybrani, przez żadnego z pozostałych dwóch kapitanów. Teraz Hal, Stig, Ulf, Wulf, Ingvar, Stefan, Edvin i Jesper muszą stanąć do walki z liczebniejszymi i silniejszymi grupami Wilków i Rekinów, wygrać jak najwięcej zadań wyznaczonych im przez trenerów i zebrać wystarczająco dużo punktów, by zwyciężyć całe zawody i zyskać tytuł najlepszej drużyny. Ale to nie będzie proste. Czy spryt i inteligencja skirla Czapli przewyższą siłę fizyczną Wilków i Rekinów? Czy w tej walce umysł może stać się groźniejszą bronią niż zwały mięśni? To się dopiero okaże…

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Pierwsza część „Drużyny”, poza tym, że pojawia się w niej kilka nawiązań do wydarzeń i postaci znanych niektórym czytelnikom z poprzedniej serii Flanagana, a akcja rozgrywa się w opisanej tam już Skandii, ze „Zwiadowcami” nie ma nic wspólnego, a wydarzenia z „Wyrzutków” naprawdę trudno wpasować gdzieś pomiędzy przygody Willa i Halta, ale na pewno mają one miejsce po historii opisanej w „Bitwie o Skandię”. I tyle. Choć przyznać muszę, że cały czas z niecierpliwością wypatrywałam gdzieś choć wzmianki o moim Halcie (nawet ta o „aralueńskim kurduplu” mnie ucieszyła).

Na szczęście i bez niego bawiłam się bardzo dobrze, czytając historię Hala i jego przyjaciół. Choć trochę brakowało mi postaci takiej jak on, poznałam kilku nowych, wspaniałych bohaterów, do których zapałałam sympatią już na samym początku. Szczególną uwagę zwraca właśnie Hal, który jak przystało na szesnastolatka psoci, popełnia błędy, ponosi porażki a poza tym jest po prostu sympatyczny. Nie można też nie wspomnieć tu o Ulfie i Wulfie – bliźniakach, które ciągle się kłócą i chyba nikt oprócz nich samych nie wie, który jest który, Ingvarze, którego Matka Natura poza bardzo słabym wzrokiem i tężyzną fizyczną obdarzyła też złotym sercem i Stigu często wpadającym w złość, ale będącym jednocześnie świetnym przyjacielem. Wszystkie postacie zostały przedstawione dokładnie, opisane mniej lub bardziej szczegółowe, a co najważniejsze: wzbudzają w czytelniku emocje. Nie zawsze pozytywne, ale te przecież też się liczą. :)

Fabuła może i nie jest skomplikowana, a akcja nie gna do przodu na złamanie karku, ale czytanie „Wyrzutków” było dla mnie naprawdę świetną zabawą. Flanagan stworzył kolejną dobrą powieść młodzieżową, opowiadającą o przyjaźni i radzeniu sobie z przeciwnościami losu, a wplatając w to swoje niezawodne poczucie humoru (choć jest go nieco mniej niż w „Zwiadowcach”), zapewnia czytelnikowi dosłownie kilka godzin dobrej zabawy we wspaniałym gronie, prowadząc go przez kolejne strony historii z uśmiechem na twarzy.

Chociaż bardzo się starałam, nie udało mi się podczas czytania „Wyrzutków” uniknąć porównywania jej do cyklu o Zwiadowcach. Po zapoznaniu się właściwie ze wszystkimi tomami poprzedniej serii miałam wobec kolejnej książki Flanagana dość wysokie wymagania, a ten na szczęście mnie nie zawiódł. Choć nowa powieść australijskiego pisarza wnosi niewiele nowego do współczesnej literatury młodzieżowej, z pewnością warto zapoznać się z nią, kiedy będzie taka okazja. I mimo że jestem całym sercem za „Zwiadowcami” (i Haltem ;) serdecznie polecam wszystkim zainteresowanym sięgnięcie po pierwszą część „Drużyny”, nawet jeśli nie czytaliście serii o Zwiadowcach. Mnie samej nie pozostało teraz nic innego niż wyczekiwanie kolejnych części tak „Drużyny” jak i „Zwiadowców”. Po raz kolejny miałam okazję się przekonać, że John Flanagan po właściwie już trzynastu powieściach wciąż jest w formie i mam nadzieję, że jeszcze nie raz i nie dwa będę mogła się to sprawdzić. :)

[Jaguar 2012, 440 str.]