[pandemonium] - Lauren Oliver

Nikt nie ma wątpliwości, że świat bez miłości byłby straszny. Nikt nie zaprzeczy temu, że miłość, choć często powoduje ból i cierpienie, nadaje też sens życiu, dodaje skrzydeł i pozwala wznieść się między obłoki. Ale najwidoczniej są i tacy, którym to przeszkadza… Bo kochający ludzi są nieobliczalni. Nieprzewidywalni. A to utrudnia kontrolę nad nimi. Wyjście? Uznać miłość za chorobę i pozbyć się każdego, kto śmiałby temu zaprzeczyć. Wyleczyć ludzi z możliwości kochania dla ich „dobra” i „szczęścia”. Brzmi strasznie. Jak dobrze, że takie rzeczy jak na razie tylko w książkach…

Życie Leny diametralnie się zmieniło, odkąd poznała Alexa, a ten pokazał jej, że całe swoje niespełna osiemnastoletnie życie trwała w kłamstwie. A teraz Alex nie żyje. Pogrążona w rozpaczy dziewczyna znajduje schronienie w Głuszy – ziemi niczyjej, zamieszkiwanej prze tych, którzy, delikatnie mówiąc, nie zgadzali się z wmawianym ludziom faktem, że miłość to choroba, której należy się jak najszybciej pozbyć, by ludzkość mogła wieść spokojny, bezpieczny żywot. Pod opieką Raven zaczyna czuć się lepiej i po niedługim czasie jako jedna z Odmieńców wykonuje swoją pierwszą misję dla ruchu oporu. Niestety nie wszystko idzie po myśli bojowników o wolność i Lena, wraz z Julianem – najważniejszym przedstawicielem zwolenników remedium – zostaje porwana przez Hieny. Tylko czego tak właściwie od niej chcą? Julian ma swoją wartość, ale ona nie. Kto jest za to wszystko odpowiedzialny? Czy uda jej się uratować, nim będzie za późno?

Oto świat, w którym żyjemy, świat bezpieczeństwa, szczęścia i porządku, świat bez miłości. Świat, gdzie dzieci rozbijają sobie głowy o kamienne kominki i niemal odgryzają język, a rodzice są z a n i e p o k o j e n i. Nie na skraju załamania, szaleństwa czy rozpaczy. Niepokoją się (…).

Zwykle omijam szerokim łukiem tego typu powieści, jednak „Delirium”, choć nie zachwyciło nie wiadomo jak, było całkiem przyjemną lekturą, a Tristezza stwierdziła, że mam czytać „Pandemonium” bo zakończenie ; ) Nie mogłam przejść obojętnie obok takiej zachęty, tym bardziej, że jak każdy książkomaniak lubię dobre zakończenia. Szczerze mówiąc trochę się wahałam, bo to mimo wszystko nie moje klimaty, a tu proszę…

Już w „Delirium” dużo się działo, akcja prędko kopytkowała przed siebie i przynosiła ze sobą niemałe zaskoczenia i niespodziewane zwroty akcji. W „Pandemonium” na szczęście też tak jest. A chyba nawet jeszcze lepiej. Teraz Lena nie jest już pilną uczennicą z niecierpliwością czekającą na „wyleczenie”, a aktywną działaczką ruchu oporu, stara się wieść w Głuszy jak najlepsze życie, pomaga innym i całym sercem nienawidzi tych, którzy skrzywdzili ją, odbierając jej Alexa. Co za tym idzie, stała się postacią bardziej aktywna, a choć jej rozpaczanie na początku może nieco irytować, niedługo potem robi się lepiej i główna bohaterka staje się z bezbronnej, strachliwej dziewczynki silną, twardą babą. Życie jej nie rozpieszcza, ale Lena robi co może, żeby stało się ono choć trochę znośniejsze. Dzięki temu, że jest jednocześnie narratorką powieści i wypowiada się stale w czasie teraźniejszym, możemy bez przeszkód poznać targające nią uczucia i rozterki, wczuć się w jej sytuację, co nie tylko sprawia, że lektura „Pandemonium” jakby pełniejsza, ale też bardziej dramatyczna.

W świecie bez miłości tym właśnie są dla siebie ludzie: wymiernymi korzyściami, zobowiązaniami, liczbami i danymi. Mamy ciężar, mamy rozmiary, mamy wymiar ilościowy, tyle że sam człowiek nie znaczy nic.

I jak „Delirium” zaskoczyło i jednocześnie przeraziło pomysłem na świat bez miłości, tak w „Pandemonium” autorka jeszcze bardziej skupiła się na tym wątku i jeszcze dokładniej pokazała nam świat, w którym miłość jest najniebezpieczniejszą chorobą i jednocześnie najgorszym przestępstwem, jakie można popełnić. Chory, bezwzględny świat, w którym chyba nikt z nas nie chciałby żyć. Opisany dokładnie, ze szczegółami, z naciskiem na najważniejsze rzeczy i fakty, wciąga czytelnika w swoje objęcia, jednocześnie skutecznie odrzucając i przerażając swoim rozwojem. Z racji sytuacji Leny dużo mówi się też o Głuszy, która do tej pory była dla nas jedynie zarośniętym pasem ziemi niczyjej, a jej mieszkańcy wyrzutkami, których istnienia władze nie przyjmowały do wiadomości. Razem z główną bohaterką szybko przekonujemy się, że to, co wiedzieliśmy o Głuszy dotychczas było kłamstwem, i to ona staje się naszym nowym azylem. Pojawia się też nowy bohater, odgrywający w powieści niemałą rolę, a dokładniej wspomniany już wcześniej Julian. Choć nie zyskał on tak dużej mojej sympatii jak Lena, również jest postacią ciekawą, choć jemu autorka poświeciła zdecydowanie mniej miejsca w swojej powieści.

Choć postawy i niektóre zachowania Leny czasem mnie irytowały, muszę przyznać, że „Pandemonium” okazało się być naprawdę dobrą kontynuacją „Delirium”. Akcja była bardziej dynamiczna, wydarzenia ciekawsze i mniej przewidywalne, a zakończenie… Nie takiego się spodziewałam, przyznaję, choć moje myśli już po kilku rozdziałach zmierzały w podobnym kierunku. Jeśli ktoś czytał „Delirium”, na pewno nie trzeba go namawiać do sięgnięcia po ciąg dalszy, bo z pewnością zachęcił go do tego sam rozwój wydarzeń w pierwszej części trylogii. To teraz czekamy na zakończenie. : )

[Otwarte 2012, 376 str.]