Światła września - Carlos Ruiz Zafón

I Zafón po raz kolejny. „Światła września” to trzecia, biorąc pod uwagę kolejność pisania, powieść znanego pisarza przeznaczona dla tych nieco młodszych czytelników, ale nie tylko. Poprzednie dwie wypadły całkiem nieźle, a choć w „Księciu Mgły” widać było, że jest to debiut autora, to powieść zachęciła do sięgnięcia po kolejne dzieła Zafóna i potem było już coraz lepiej. Hiszpański twórca zachwyca przede wszystkim sposobem pisania i kreowania rzeczywistości w swoich książkach, ale także pomysłami na opowieści, które, choć przeznaczone dla młodzieży, mogą stanowić też ciekawą rozrywkę dla tych nieco już starszych.

Simone Sauvelle po śmierci męża zostaje właściwie z niczym, poza długami i kredytami do spłacenia. Kiedy wydaje się, że ani dla niej, ani dwójki jej dzieci nie ma szansy na lepsze jutro, dzięki pomocy sąsiada udaje jej się dostać pracę ochmistrzyni w rezydencji Lazarusa Janna i całą trójka przeprowadza się do małego domku w Normandii, gdzie mogą wieść normalne życie. Na miejscu czternastoletnia Irene poznaje Hannah i Ismaela, którzy niejako pomagają jej zadomowić się w nowym miejscu, a chłopak opowiada tajemniczą historię o światłach września. Lecz pewnego dnia Hannah zostaje zamordowana. Okazuje się, że Cravenmoore, pełne zabawek i mechanicznych tworów, wcale nie jest tak przytulne i bezpieczne jak mogłoby się wydawać, a sam Lazarus skrywa sekret, który może zagrozić nie tylko jemu…

Szkoda czasu na jakiekolwiek próby zmieniania świata, wystarczy uważać, by świat nie zmienił ciebie.

„Światła września” to zdecydowanie najlepsza powieść Zafóna spośród tych trzech przeznaczonych dla młodzieży, które miałam okazje czytać. Jest jeszcze więcej akcji, więcej emocji i więcej nieznanego, które uprzyjemnia lekturę. Tworząc fabułę „Świateł września” Zafón może i nie przeszedł samego siebie, ale sposób, w jaki przedstawia czytelnikowi wymyśloną przez siebie historię całkiem zmienia postać rzeczy. Autor umiejętnie wprowadza do utworu nastrój grozy i tajemnicy, jeszcze bardziej potęgując u czytelnika poczucie zagrożenia czy niepewności, w którym utrzymuje go niemal do samego zakończenia powieści, a przeplatanie się świata nierealnego z tym rzeczywistym po pewnym czasie utrudnia stwierdzenie, co tak właściwie jest prawdziwe, a co stanowi tylko wytwór wyobraźni autora jak i samych bohaterów.

Na szczęście nauczyłem się czytać. Ta umiejętność była dla mnie prawdziwym wybawieniem, od tej pory moimi przyjaciółmi stały się książki.

Akcja również toczy się znacznie szybciej niż w „Księciu Mgły” i „Pałacu Północy”, ciągle coś zaskakuje, czasem wprawia w zachwyt, czasem wręcz przeciwnie, nierzadko straszy… Zafón w genialny wręcz sposób operując plastycznym i niezwykle barwnym językiem, serwuje nam powieść w dużo większym stopniu przypominającą horror niż przygodową opowiastkę dla młodzieży, a otaczająca wszystko aura tajemnicy tylko jeszcze bardziej uprzyjemnia lekturę. Na tych, którzy nałogowo zaczytują się w horrorach pewnie nie zrobi to większego wrażenia, bo nie takie rzeczy się w tego typu opowieściach działy, ale ktoś, kto raczej nie ma styczności z tym gatunkiem, może nie tyle nie będzie umiał spać, ale ja na przykład, kiedy zrobiło się ciemno, poczułam się trochę nieswojo…

„Światła września” powinny być dobrą i zajmującą lekturą zarówno dla tych, którzy autora znają już na wylot i takich, co to jeszcze nie mieli do czynienia z twórczością tegoż pana. Tak samo jak poprzednie dwie książki przeznaczone dla młodszego czytelnika, i ta jest odrębną opowieścią, którą można czytać bez znajomości jakiejkolwiek innej powieści Zafóna. Choć „Światła września”, jak już wcześniej wspomniałam, są powieścią zdecydowanie najlepszą (przynajmniej moim zdaniem), z tych typowo młodzieżowych. Jeśli ktoś jeszcze nie czytał nic autorstwa Zafóna, kto wie czy nie lepiej byłoby zacząć przygodę z jego twórczością właśnie od tych trzech tytułów niż nieco „poważniejszych” „Gry anioła” czy „Cienia wiatru”. Jestem przekonana, że po takim wstępie sięgnę po kolejne dzieła hiszpańskiego pisarza i szczerze wierzę w to, że się nie rozczaruję.

[Muza 2011, 256 str.]